اگرچه سنگ شکـسـته تمام بال و پرم            مرا بهـشت ببـر، نه مرا بـبر به حـرم
مرا ببر که شـبـیه کـبوتـران از صبح            تـمـام روز بـه دور سـر شـمـا بـپــرم

قـسـم که منت سلـطـانی جهـان نکـشم            اگر که پا بگـذاری دمی به چـشم ترم
به درد می‌خورد این چشم‌های ناقـابل            که من به این مژه‌هایم غـلام رفـتگرم
مرا بکُـش نرسـم تا به روضۀ گـودال            مرا بکُـش که نبـیـنم چه آمـده به سرم
گذر کن از سر قبر من و حـسین بگو            که زیر سنگ لحد شعله‌ور شود جگرم
برای مرحمتی روضه‌ای بخوان و ببین            که سیـنـه می‌زنـم آنقـدر تا کـفن بدرم
نشـسـته فاطـمه پائـین پای شش‌گـوشه            هنوز زمزمه دارد که تشنه، ای پسرم
خـدا به خـیر کـند روضه‌های سقا شد            بیا و رحـم کن آقا به قـلب مـحـتضرم